Een Argument voor Amnesty

Hoewel onze wetten zijn veranderd door de jaren heen vele malen, hebben onze houding ten opzichte van immigranten bleef hetzelfde, zelfs terwijl toelating zijn wij een land "melting pot" en dat immigranten maakte dit land die alles wat het vandaag is.

Wij hebben altijd een noodzaak / vrezen relatie met immigranten. Onze geschiedenis van wetgevingen vertelt dit verhaal vrij welsprekend.

Tijdens de gold rush werd Californië overspoeld in Aziatische immigranten die kwam hier op zoek naar de gelegenheid. We hadden behoefte aan goedkope arbeiders om te bouwen van de spoorwegen, doen onze Wasserij, koken, werken in de mijnen, en enig ander hard ongewenste werk. We waren niet al te blij met onze gastarbeiders, maar ze diende een doel, zodat we met hen, opgemaakt totdat er werd goud schaars en de competitie voor werk gedaan hen meer ongewenste. We echt graag één uit onze Aziatische immigranten, opleggen van meer regels en beperkingen van hen dan elke andere immigranten Gemeenschap. We verboden zelfs specifiek Chinees in 1892.

We zijn momenteel demonizing van de Mexicaanse immigrant en groeperen van alle andere latino immigranten met hen via een proxy. Net als bij de Chinezen, vond we hen toen tijden goed waren. Ze deed het harde en vuile werk en ons leven veel gemakkelijker gemaakt, maar sinds banen begon te krijgen schaars, we moesten iemand de schuld voor wat scheelt ons en ze zien eruit als het gemakkelijkste doelwit. Nadat we over het demonizing van Latino's, ben ik zeker dat wij vindt een andere immigrant basis om te concentreren onze woede en verantwoordelijkheid op. Als geschiedenis zich herhalen, is mijn geld op de Chinezen. Ze lijken te zijn van onze favoriet.

Als we kijken naar onze voorvaders immigrant, toen zij eerst aan dit land kwamen, waren zij vervolgd en maakten zondebokken voor elk probleem dat de burgers van dit land niet zie pasten verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf. Vanwege dit heeft elke opeenvolgende Golf van immigranten te verduren deze behandeling, totdat uiteindelijk zij werd geaccepteerd en de focus op hen daalde. Dit was bijna altijd vanwege een nieuwere groep immigranten die leek te zijn meer van een bedreiging dan de vorige.

Voor de afgelopen jaren heeft er woedde een grote debat over de vraag wat te doen met de miljoenen werknemers zonder papieren latino leven in ons land. Politici hebben Zie-zaagde over deze kwestie ontelbare keren, veelbelovende verbeteringen in het immigratiebeleid en vervolgens herhalen hun posities na aanzienlijke partij druk. Het is alsof ze willen doen het juiste ding, maar wanneer ze het gevoel dat ze kunnen worden opgegeten door hun eigen, zij zich in het comfort en de bescherming van hun partij terugtrekken. Dit is ook zeer veel onze eigen schuld.

En dat is het punt is het niet? Wiens schuld is dat ze illegaal om te beginnen met hier bij zijn? Laten we de schuld voor deze situatie op de mensen die werkten slechts binnen de constructies van wat ze kregen, of op de mensen die gemaakt van de noodzaak maar genegeerd de systemen die nodig zijn om te voldoen aan die behoefte? En als het onze schuld–als de immigranten hadden geen controle over een systeem dat onbegrijpelijk is gebroken en is al jaren–vervolgens hoe kunnen we de schuld en bestraffen? Immers, we zijn niet de enigen die het beleid en de instellingen noodzakelijk zijn om iedereen die in dit land komt wordt aangeduid, en we hebben de arbeid we moeten kunnen maken?

Laat de schuld spel beëindigen en gaan met de oplossing, die mij tot mijn oorspronkelijke voorstel leidt: niet amnestie de eervolle manier uit deze puinhoop?

Deze mensen hebben hier al jarenlang en wij hebben nooit een enkel bedrijf dat een product voor ons goedkoper gemaakt omdat ze allochtone arbeid gebruikt geboycot. Niet moeten we ze geven burgerschap indien zij het wensen? Op zijn minst moeten we het juridische voor hen hier te zijn en het decriminaliseren van een bevolking van hardwerkende mensen die niet om te beginnen met criminelen.

Dit is onze puinhoop. We moeten verantwoordelijkheid nemen voor het, en op te lossen, zonder de pionnen in onze kleine schuld spel de schuld te geven.